вторник, 2 июля 2013 г.

Տղայի անմիտ քայլը:

-Բարև մամ ջան ոնց ես:
-Բարև տղաս, լավ դու ինչպես ես:
-Լավ մերսի մամ ջան, 4 օրից տուն եմ գալի:
-Վաաայ ինչ լավա տղես արի բալես, գիտես ինչքան եմ քեզ սպասե:
-Մամ ջան հետս մի հատ տղա կա, կարա մնա մեր տունը մի քանի որ:
-Վայ բավոնց տղաս, կարող է նաև 1 ամիս մնալ:
-Մամ ջան, նռնակի պայթյունից, այդ տղան դժբախտացել է, նա կորցրել է իր քայլելու հատկությունները, նրա ոտքերը կտրել են, նա 1ին կարգի հաշմանդամ է:
-Ոչ մի դեպքում տղաս, մոռացիր, նա չի կարող մեր տանը մնալ, հո նա բեռ չէ ինձ համար, նա տուն տեղ չունի, նրա մայրը չի կարող հոգ տանել, ինչու է ուզում մեր տանը մնալ:
Տղան անջատում է հեռախոսը և դեն նետում: Նա 1ին կարգի հաշմանդամ էր դարձել նռնակի պայթյունից, և մինչև նրա տանեցիներին տեղեկացնելը, տղան նման հիմար բան է անում: Նա ինքնասպան է լինում, թողնելով մի հաղորդագրություն. <<Մամ ջան, կներես, բայց ես չեմ ուզում քեզ համար բեռ լինել>>:

Комментариев нет:

Отправить комментарий