Քո սև և բարի աչքերը…

Արևը արդեն մայր էր մտել, ամպերն էլ կարմրավուն երանգ ստացած շարժվում էին` կարծես հուշելով ժամանակի սահելու մասին: Բարձրացա կտուր, պառկեցի այնտեղ և նայելով երկնքին և այնտեղով սահող ամպերին` սկսեցի մտորել: Քամին մազերս լցնում էր երեսիս, ես այն հետ էի տանում և նայում մեր բակին, հիշում մանկությունս, թե ինչպես մինչ ուշ երեկո պահմտոցի էինք խաղում, նույնիսկ չկասկածելով, որ մեր կյանքն ինքնին պահմտոցի է դառնալու:
Այդ պահին միակ երազանքս դարձավ թռչելը, սավառնելը երկնքում և գնալ հեռու-հեռու երկրներ, որտեղ կլինի հանգստություն:
Ուզում եմ գնալ` թողնելով այստեղ իմ սիրտը և ժամանակի ընթացքում սպանել իմ աչքերում հայտնվող քո աչքերը, քո սև և բարի աչքերը…